Het is een beetje een vreemd verhaal, dat aan de basis lag van het ontstaan van de Längtans Kapell en van deze debuutplaat. Mensen van iets oudere leeftijd zullen wellicht weten dat Finland, Zweden en Rusland weliswaar altijd dicht bij elkaar gelegen hebben, maar niet altijd geweest zijn wat ze vandaag zijn. Zo kwam het dat de opa van Anna Keikkinen, Sulo Heikkinen, bijna honderd jaar geleden een appelboomgaard van 200 bomen aanplantte in het plaatsje Terijoki, dat toen Fins was. Vandaag heet het Zelenogorsk en ligt het in Rusland, als gevolg van de zogeheten Winteroorlog, die slechts een dikke drie maanden duurde, maar wel bijna 200.000 doden eisten. De Finnen moesten zich gewonne geven en een deel van hun territorium aan de Russen overdragen. Het meest bekende gebied dat overgedragen werd, was Karelië, de landengte waar Terijoki in ligt / lag.

Maar terug naar Opa Heikkinen= waar hij droomde van een rustig leven met vrouw en kinderen, een boomgaard en een restaurant, sneuvelde hij in de oorlog en Oma Kerttu bleef achter met haar tweeling, waarvan Pekka, de papa van Anna de ene helft was.. Die kinderen kwamen uiteindelijk in Zweden terecht, waar papa Pekka bleef en een leven uitbouwde, terijl zijn tweelingzus naar Finland terugkeerde.

In de zomer van 2013 reisde Anna met haar vader per trein van Helsinki naar Sint-Petersburg en Terijoki, om de plaats te gaan zoeken, waar de appelboomgaard ooit aangeplant was en ze vonden die ook terug, maar dan als openbaar park, waarin ieder vrij kan rondlopen. Twee jaar later reisde Anna op eigenhoutje naar Finland, waar ze haar tante -de tweelingzus van papa- en haar neven en nichten terugvond en met hen de draad probeerde op te nemen van wat zich onderhand in haar binnenste had genesteld: de zoektocht naar haar wortels. Een zomercursus Fins en wat gesprekken later, leerde Anna de Finse tango kennen en toen ze terug in Göyrbotg was en accordeoniste Larisa Ljungkrona-Mönttinen leerde kennen, gooide het duo zich al snel op die Finse tango en gingen ze met hun composities, die allemaal rond de boomgaard draaiden, de hort op.

Gaandeweg vervolledigden saxofoniste Ida Guliner en celliste Leonor Palazzo het clubje dat vandaag Längtans Kapell heet en dat met deze plaat dus debuteert. Een lange inleiding, ik weet het, maar die is nodig om één en ander deftig te kunnen situeren want geef toe: wie haalt het in zijn hooft een appelboomgaard te gaan gebruiken als metafoor voor dromen en de vraag te beantwoorden of dromer door de tijd heen kunnen reizen.

Het antwoord van de vier dames ik overduidelijk “ja” en de titel van de plaat, vertaald uit het Fins, is dan ook “Appeltango”. Elf liederen en melodieën tonen aan hoe prachtig cello, accordeon en sax samen kunnen komen en drie kwartier ronduit hemelse muziek kunnen voortbrengen. De zwangerschap duurde bijna vijf jaar, maar de appelboom-baby is van een zelden geziene of gehoorde pracht. Er zijn best wel wat filmpjes op Youtube te vinden, waarin u kennis kunt maken met deze heerlijke muziek. Doe er uw voordeel mee en laat u, met als ik, overweldigen door de smaak van Karelië !

(Dani Heyvaert)